ข้ารักเจ้า สาวใช้อุ่นเตียง

"ข้ารักเจ้า สาวใช้อุ่นเตียง" 

เป็นผลงานการเขียนนิยายเรื่องแรกของ "แม่นางซือซือ" 

เนื้อเรื่องเกิดจากจินตนาการของผู้เขียนไม่อ้างอิงประวัติศาสตร์และข้อเท็จจริงใดๆ 

(ภาพสวยๆประกอบเนื้อเรื่อง มาจาก Page Facebook : ภาพวาดหนุ่ม-สาวจีนโบราณ)

• บทเริ่มต้นของชีวิตใหม่ •

"ว่านหลิงซี" เด็กสาวที่เกิดในครอบครัวชาวนาแถบชนบทเมืองเป่ยซาง ตอนอายุได้3ขวบ เมื่อเริ่มจะจำความได้ ก็ปรากฎความทรงจำของชาติภพที่แล้ว .... หลั่งไหลเข้ามาในห้วงมโนสำนึก ....เมื่อชาติภพก่อนนางเกิดในดินแดนที่เรียกว่าศตวรรษที่20 มีชื่อว่า "เซียวปิงปิง" แต่ในชาติภพนั้นนางอายุสั้นนัก เพียง28ปีก็ตายด้วยโรคระบาดครั้งใหญ่ ไวรัสสายพันธ์ใหม่ ที่คร่าชีวิตผู้คนไปกว่า2ใน3ของประชากร ก่อนตาย"เซียวปิงปิง"มีช่วงเวลาที่พินิจถึงชีวิตที่ผ่านมา.....นางใช้ชีวิตตามวิถีของคนเมืองในยุคศตวรรษที่20 ใช้ชีวิตไปตามกระแสสังคม พ่อแม่อยากให้เรียนจบสูงๆ มีงานดีๆทำ เลือกเรียนสาขาวิชาที่จบมาเงินเดือนดี ใช้เวลาในการเรียนจนอายุ23ปี จบปริญญาโท ทำงานได้ไม่กี่ปีก็ต้องตาย วาระสุดท้าย..จิตหวนนึกถึงช่วงชีวิตที่ผ่านมา..ราวกับดูละครเรื่องหนึ่ง

ตั้งแต่เกิดมาก็เหมือนถูกโปรแกรมให้ทำสิ่งต่างๆ เรียนหนังสืออย่างคร่ำเคร่งตลอด20ปี ทำงานในบริษัทยักษ์ใหญ่ การแข่งขันสูง เหนื่อยไม่ได้ พักไม่ได้ ต้องดิ้นรนต่อสู้ตลอดเวลา อะไรกันหนอ.....ที่ตีกรอบ และบีบบังคับให้เราต้องใช้ชีวิตเช่นนี้ หรือเพราะเกิดมาในยุคศตวรรษที่20 ที่ทุกคนต้องใช้ชีวิตแบบนี้เหมือนกันหมด อีกจิตหนึ่งก็แย้งขึ้นว่า ...ไม่จริง!! ...มีหลายคนในยุคนี้ที่เลือกรูปแบบการใช้ชีวิตของตนเอง และมีความสุขกับมันได้ในทุกๆวัน บัดนั้นจิตพลันสว่าง...ที่แท้เป็นตัวเราเองที่โง่เขลา เล่าเรียนทุกสิ่ง หาความรู้ทุกอย่าง แต่ไม่เคยรู้จักตนเอง อะไรที่เหมาะที่พอดีกับชีวิตเรา หาความปรารถนาของตนเองไม่เจอ ยึดเอาความสุขความสำเร็จของผู้อื่นเป็นต้นแบบ ทำตามอย่างเขา วาดหวังว่าจะมีชีวิตที่ดีและมีความสุขแบบเขา ..สุดท้าย..ก็ใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อค้นพบว่า " มันไม่ใช่ชีวิตในแบบที่เราต้องการ " .....ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก ....ถ้าเกิดชาติหน้าขอให้ได้ใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่าเพื่อตัวเองสักครั้งเถอะ...... 

"ว่านหลิงซี" ....เมื่อรับรู้ถึงความทรงจำทั้งหมด ก็กล่าวขอบคุณสวรรค์เบื้องบน เมื่อสวรรค์มอบโอกาสอีกครั้ง ในชาติภพนี้ นางจะใช้มันอย่างคุ้มค่า และหวังว่าสักวันนางจะค้นพบความปรารถนาที่แท้จริงของตนเอง...